Քաղաքականի ու ոչքաղաքականի սահմանագիծը

Երեկ արդարադատության նախարար Հովհաննես Մանուկյանը հյուրընկալվել էր «Ազատություն» ռադիոկայանի ֆեյսբուքյան ասուլիսում: Հնչած հարցերին ի պատասխան՝ նախարարը պնդել է, որ Հայաստանում քաղկալանավորներ չկան: Մի քիչ անտրամաբանական կհնչեր նույնիսկ, եթե նախարարից այլ պատասխան լսեինք: Քաղկալանավորների առկայության փաստն անտեսվել է նույնիսկ խորհրդային տարիներին, երբ մարդկանց մեկուսացնում էին ակնհայտորեն քաղաքական դրդապատճառներով, սակայն դատում էին քրեական օրենսգրքի այս կամ այն հոդվածով: Մեր հարևան երկրում՝ Ադրբեջանում, այսօր զուտ քաղաքական պատճառներով մարդկանց կալանավորում են, բայց հերքում են իրենց գործողությունների քաղաքական բաղկացուցիչը: Նույնիսկ բանն այնտեղ է հասել, որ «Ազատություն» ռադիոկայանի ադրբեջանական ծառայության աշխատակցին մեղադրում են այն բանում, որ նա իր մասնագիտական գործունեությամբ մարդուն ինքնասպանության է դրդել: Հայաստանում, իհարկե, վիճակը շատ ավելի բարվոք է, և այնքան մռայլ և տխուր չէ իրականությունը, բայց մենք էլ խնդիր ունենք քաղաքականի ու ոչ քաղաքականի բավականին նուրբ սահմանի հետ: Օրինակ, անցյալ տարի նոյեմբերին, Շանթ Հարությունյանի ու նրա ընկերների արածը մաքուր քաղաքական չես համարի, մյուս կողմից՝ անկարգությունների պատճառ դարձան հենց քաղաքական պահանջները: Եթե պետությունը Շանթենց մեղմ, խորհրդանշական պատիժներ նշանակեր, թերևս քչերը խոսեին գործի քաղաքական բաղկացուցչի մասին, բայց երբ դատապարտում են անգամ Հարությունյանի անչափահաս որդուն, դժվար է միարժեք հերքել, որ գործում առկա է քաղաքական բաղկացուցիչ: Հանրապետության նախագահը կարող է իր նույնիսկ շատ խիստ կարծիքն ունենալ Շանթի ու մյուսների արարքի վերաբերյալ, բայց ճիշտ կլիներ, որ մինչև դատավճիռը նրանց արարքը «հանցագործություն» բառով չբնորոշեր: Պետությունն ունի հարկադրանքի, պատժի գործառույթ, սակայն միշտ պետք է հիշի, որ օժտված է նաև հումանիստական, մարդասիրական առաքելությամբ: Որովհետև, երբ մարդուն անհամարժեք խիստ ես պատժում, առաջանում են կասկածներ, որ նրան հետապնդում ես ու բնավ էլ ոչ այնքան անմեղ պատճառներով:

Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ

Հեղինակի նյութեր

• Պաշտոնյաների սխալների «գինը» վճարում է ժողովուրդը
• Հայաստան–Իրան․ անվստահության ստվերը
• Թրամփը Հայաստանի համար նոր անուն է գտել
• Պարտությունները ներկայացվում են իբրև «խաղաղության նոր տրամաբանություն»
• Փաշինյանի գրառումներից հետո ստիպված ես ամաչել հերոսների հիշատակի առաջ
• Օվերչուկի հայտարարության առիթով
• Ընդդիմադիր կոնսոլիդացիայի մի քանի սկզբունքներ
• Կարապետյանների 500 մլն դոլարանոց հայցը և հնարավոր լուծումները
• Հայ-ադրբեջանական խաղաղության նախաստորագրված տեքստի ականները
• Բանակցությունների սեղանին դրվածը մեր անվտանգության ու ինքնիշխանության հարցն է, ոչ թե հավասարակշռված խաղաղության մոդելը
• Վաշինգտոնի «խաղաղության» իրական գինը
• «Թրամփի ճանապարհը». միջանցք՝ արևմտյան փաթեթավորմամբ
• Վաշինգտոնի հանդիպման իրական խաղադրույքը
• ԱՄՆ-ը փորձում է Ադրբեջանը ներքաշել հակաիրանական կոալիցիայի մեջ
• Այսօր Երևանը սպասում է Ջենիֆեր Լոպեսի համերգին. իշխանության PR՝ կոռուպցիոն ռիսկերով
• Քոչարյանի «երկու մեծ բևեռի» թեզը. իրականությա՞ն, թե՞ մանիպուլյացիայի մասին
• Իրական հակասություն վարչապետի խոսնակի հայտարարության մեջ
• Սյունիքի «դարպասների» մասին, կամ Վահագն Խաչատրյանը զբաղված է Ադրբեջանի օրակարգի ներքին լեգիտիմացմամբ
• Փաշինյանի արկածախնդրության գինը. ՀՀ պետական ակտիվները կարող են սառեցվել
• ԱՄՆ-ն և, առհասարակ, ՆԱՏՕ-ի որևէ երկիր մեզ անվտանգության երաշխիքների չի տալու

Մեկնաբանություններ